В мисълта ми бели гълъби целуват
чувство светло, споделено, може би.
Думите ми - те не се преструват
те са чисти, сбъднати, почти.
Отвори душата си. Вземи ме
в този час, когато ме боли
и съм толкова ранима. Докосни ме.
Не с ръце, с душа ме прегърни.
Разкажи ми всичко за копнежа,
за тъгата си, за миналите дни.
Искам да си много, много нежен.
Другото...сега го забрави.