Протече небето... Изсипа се болка...
Не ежедневна, а черна... Титанска...
Полази небрежно трупа на живота...
Залая злокобно кучка гигантска...
Градушка заби земята невзрачна...
Продъни я с удар... Повтори го пак...
Заръфа я злобно с пастта си воняща...
Кучката хвърли я в кратер от мрак...
Зарови я там... В нейн гроб го превърна...
Земята погребана в своето сърце...
Невъзможно до скоро това ни се струваше...
Но няма лимит, ни доказа протеклото небе...